کد مطلب:94557 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134
[صفحه 356] زبان به عیبجوئی مگشائید و دل از گناه غیبت بشوئید شایسته است كسانی كه قلبشان از زنگار گناه دور بوده و بلطف خداوندی، از نعمت پرهیزكاری و اجتناب از امور ناثواب بهره مند بوده اید، به گناهكاران و آنانكه پشتشان زیر بار گران معصیت دو تا گشته و به هر حال، اطاعت از فرامین خدا و رسول خدا نمی كنند، بدیده عطوفت و مهربانی بنگرند. زیرا سزاست كه این مومنان مهربان، شكر نعمت پرهیز از گناه را بجای آورند و زبان به عیب جوئی و غیبت از گناهكاران نگشایند. بیاد آورید كه چگونه است حال آن غیبت گوئی كه از برادر دینی خود در پشت سر، عیبجوئی می كند و او را به گناهانی كه مرتكب شده، بباد ملامت و سرزنش می گیرد! آیا این عیبجو، گناه خود را فراموش كرده؟ و از یاد برده كه پروردگار به لطف خویش، بر گناهش پوشش مغفرت و بخشش نهاده؟ و البته كه آن معصیتهای او، بسی بزرگتر از گناهی است كه برادر دینی خود را به آنها ملامت می كند چگونه او را به كار خطائی سرزنش می كند كه خود مانند آنرا پیش از این مرتكب شده است، حال آنكه اگر مجری چنین گناهی نبوده، به نحو دیگری سر از فرمان خدا پیچیده، كه باز هم گناهش بیشتر و بزرگتر از خطای برادر دینی اوست به خدا سوگند اگر مرتكب نافرمانی بزرگی نشده باشد، و گناهش كوچك و بی مقدار بوده باشد، جای هیچ تردید نیست كه این شهامت در بیان غیبت و بدگوئی از مردم، خود گناهیست بزرگ اینك ای بنده خدا، در كار عیبجوئی و بدگوئی كسی، بدلیل گناهش هرگز شتاب مكن، شاید كه بدرگاه خدا طلب مغفرت كند و توبه اش اجابت شود. از گناهان كوچك، بر خویش غره مشو، شاید كه از آن ایمن نباشی و بدان گناه، عذاب و عتاب شوی هر كس از شما به عیب و گناه دیگری آگه شد، شایسته تر آنست كه پرده پوشی كند و حجاب عیب را در برابر دیگران از هم ندرد، و بجاست كه بخاطر بر كنار بودن خودش، از گناهی كه دیگری به بلای آن مبتلا شده، خویشتن را با شكر و سپاس از خدای بخشنده و مهربان مشغول كند
صفحه 356.